O 9:00 rano wyruszyłem w promieniach majowego słońca z Wólki Waniewskiej na południe. Przez Łapy i Brańsk dojechałem do Siemiatycz, gdzie zwiedziłem nową, wciąż jeszcze budowaną Cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego wzniesioną na planie greckiego krzyża i zwieńczoną pięcioma kopułami. Z Siemiatycz pojechałem do odległej o 13 km Grabarki – Świętej Góry wyznawców prawosławia w Polsce. W 1710 roku, podczas epidemii cholery zostało objawione, że uratować można się tylko na Grabarce. Ponieważ po przybyciu wiernych na Świętą Górę i ustawieniu krzyża epidemia ustała, na pamiątkę ocalenia wzniesiona została drewniana kaplica. Później na górze wybudowano cerkiew, a Grabarka stała się miejscem kultu do którego pielgrzymowano zwłaszcza w święto Przemienienia Pańskiego z krzyżami wotywnymi, które następnie wkopywano wokół świątyni – dziś jest ich tam ok. dziesięciu tysięcy.

Zwiedziwszy nowo wybudowaną cerkiew (stara spłonęła po podpaleniu w 1990 r.) pojechałem dalej na południe i przez piękne lasy wzdłuż Bugu wróciłem do drogi nr 19. Przejechałem na południowy brzeg rzeki i przez Łosice dojechałem do Międzyrzecza Podlaskiego. Tu wjechałem na ruchliwą drogę nr 2, z której po przejechaniu ok. 10 km skręciłem na południowy-wschód w miejscowości Rogoźnica. Przez Puchacze (a nie Ruchacze, która to nazwa znajduje się na mapie Microsoft AutoRoute) i Dołgę (jeśli jest to prawidłowa odmiana nazwy Dołha) dojechałem do przystanku kolejowego Sokule. Przejechałem na południową stronę torów, dotarłem do wsi Sokule i zaparkowałem samochód przy jednym z ostatnich gospodarstw. Stąd wyruszyłem na pieszą wędrówkę w stronę przecięcia.

Przez łąki i pola doszedłem do przydrożnego krzyża, gdzie napotkałem żółty szlak turystyczny. Później droga weszła do lasu i prowadziła na północny-wschód. Było wyraźnie chłodniej niż w poprzednich dniach (ok. 16° C), ale za to pięknie świeciło słońce. W odległości ok. 160 m od przecięcia postanowiłem zejść z drogi i przez las kierować się bezpośrednio w stronę punktu „zero”. Las był gęsty i nie było łatwo przedrzeć się przez gęstwinę gałęzi. Odbiór sygnału nie był najlepszy, ale wkrótce znalazłem się w pobliżu przecięcia. Tuż obok płynął niewielki strumień – na tyle jednak szeroki, że gdybym doszedł do przecięcia od północy, nie zdołałbym go przekroczyć. Po kilkunastominutowym „tańczeniu” z odbiornikiem udało mi się wreszcie uzyskać same zera na wyświetlaczu. Miejsce było bardzo urokliwe, ale z uwagi na gęstwinę nieco niewygodne, więc usatysfakcjonowany, po wykonaniu pamiątkowych fotografii powróciłem do leśnej drogi i tu zatrzymałem się na dłuższy postój. Dochodził tu odgłos przejeżdżających pobliską linią kolejową pociągów, a nade mną przelatywały liczne samoloty. Po odpoczynku tą samą drogą wróciłem do samochodu. Cała trasa liczyła ok. 4 km.