#18: [12-Oct-24]

#17: [08-Aug-24]

#16: [23-Dec-15]

#15: [23-Apr-13]

#14: [21-Sep-09]

#12: [28-May-09]

#11: [15-Feb-08]

#10: [17-Mar-07]

#9: [08-Jul-06]

#8: [24-Sep-05]

#6: [12-Jul-05]

#7: [12-Jun-05]

#4: [22-Nov-03]

#3: [08-Nov-03]

#2: [21-Oct-01]

#1: [18-Feb-01]

#5: [08-Jul-04] (incomplete)

Polski

28-May-2009 -- 1st confluence visit out of a trip of 4

Last year, during my short stay in London I met Mr. Gordon Spence and we visited together three of Gordon’s “home” confluence points in Eastern England. The conclusion after these nice and easy visits was that in the following year it would be time for something more demanding. Gordon, as the best expert on British Isles confluences, suggested the points 54N 02W and 53N 04W – the most interesting ones outside Scotland. As early as January 2009 I booked a flight to Doncaster and Gordon took care of the itinerary and accommodation.

In April 2009 I unexpectedly got an e-mail from the airline company informing me that the scheduled flight date had been moved one day ahead. The options were either to abandon the journey or to rearrange the accommodation. Gordon assured me that he would manage to modify the plan and encouraged me to confirm the changed flight schedule. So on the sunny Wednesday evening of 27th May I flew from Poznań to Doncaster – Sheffield and after a pleasant two hours flight I landed at the Robin Hood airport on time. Just before landing we learnt that Manchester United had lost 0:2 to Barcelona in the final match of the Champions League.

Gordon (who supports Chelsea and wasn’t very unhappy with MU’s defeat) collected me from the airport at 22:45 (BST) and after two hours drive we arrived at his place in Northamptonshire. The following morning Gordon offered me a full Scottish breakfast: fried bacon, Scottish pancakes, black and fruit pudding and potato scones. Having loaded energy for the whole day we set off towards Wales at 8:45.

An optimistic weather forecast promised a sunny day in the afternoon. We drove on the A6 and A14 to the M6 motorway and then headed for Coventry and Birmingham. The section of the M6 around Birmingham is usually very busy and to alleviate the increasing congestion a new M6 Toll has been built as Britain's first toll motorway. Near Walsall we passed by the glass building of the RAC operations control centre and continued on the M54 for Telford, a New Town (like Milton Keynes) designed and constructed after WWII. The town is named after Thomas Telford, the famous civil engineer, who built (among others) several crossings of the River Severn – the longest river in Great Britain (354 km). We crossed the Severn near Shrewsbury where the dual carriageway ended and we continued on the A5 towards north-west.

We entered Wales (Welsh: Cymru) near Ruabon (Welsh: Rhiwabon) and all signposts became bilingual. Welsh (Welsh: Cymraeg) is an old Celtic language and has not much in common with the modern English not to mention the Slavic languages. Its characteristic feature is multitude of consonants (often doubled) – there are even very strange looking names that consist only of consonants – like Cwm Twrch (however, in Welsh the letter “w” is considered to be a vowel!). To foreigners Welsh words often look unpronounceable. The only word I was able to remember was “araf” due to large road markings: “ARAF / SLOW”.

We drove on the A5 via Llangollen and Corwen for Betws-y-coed. This stretch was very picturesque – grassy hills with fragments of rock, stone buildings and flocks of sheep. We saw also a retro train (Llangollen Steam Railway) running along the River Dee valley. Just before Betws-y-coed we took a hairpin bend towards south-west and entered the land of slate. Incredible amounts of stone material lay in heaps on both sides of the road. Slate has been mined in Wales since the Roman period and in the 19th century local quarries and mines were the largest in the world. Slate was mainly used for roofing and most of the houses that we saw were covered with it. However, most of the mines have been closed now and slate is imported from China. Before Blaenau Ffestiniog we passed by Llechwedd Slate Caverns – a slate mine museum and at 12:15 we arrived in the little village of Tanygrisiau. A steep, narrow road brought us to a car park above the village.

We changed shoes, wore wool caps as it was quite cold (Gordon proudly presented his blue Chelsea emblem) and prepared ourselves for a several hour long hike. Near the entrance gate we met a musician who played on recycled drums and a cameraman that filmed him (at first I thought Gordon arranged it to celebrate his 150th confluence visit ;-)).

After a short chat we started on our way up. Slate was all around. Millions of tons. Gordon showed me a ruined entrance to a former mine and the remains of an industrial narrow gauge railway. We passed by a small waterfall, squeezed through a kissing gate, came to Llyn (Lake) Cwmorthin and continued along its south-west shore. There was a fence on our right made of slate slabs that was several hundred meters long. The ground was rather wet and it didn’t look like a sunny afternoon. On the contrary – a grey curtain of clouds was hanging low above us. We passed by the ruins of a chapel and came to the remains of the former farm buildings at the other end of the lake.

There the path began to gain height. A relatively easy ascend led us between cones of slate and waterfalls that reminded me a journey to Norway, some 15 years ago. After several hundred meters we reached a small pass and soon afterwards we entered a plateau with some ruins of stone-made buildings.

The visibility got worse and worse – now it was only 50 m. We saw some sheep grazing around, we also met some hikers discovering the beauty of the Snowdonia National Park despite bad weather. The notion of the national park differs between the UK and Poland in that the freedom to roam is sustained in British parks while in Poland walking is allowed only along marked paths.

We crossed a ladder stile and came to the point where we had to leave the path. The distance to the confluence point was ca. 450 m. We went slowly searching for the best route and not to come across a rocky hill. 300 m, 200 m, 100 m, zero! Only when we came to the point did we notice that there was a lake just a couple of meters away – so dense was the cloud. And where are all these beautiful views?

We were standing at the shore of the southern of Llynnau Diffwys – two small neighbouring lakes (as I learnt from the map) and we were only 17 km away from the Irish Sea (Tremadog Bay), at the height of ca. 520 m a.s.l. I congratulated Gordon on his 150th visit and we celebrated his success with a small bottle of mead – a wine-like traditional Polish beverage made of honey. I had also prepared party candles with numerals “1”, “5”, and “0” but because of strong wind (not to mention wet matches and a lighter that ran out of gas) I didn’t manage to light them.

We spent almost an hour at the confluence but we still couldn’t see any further than 15 - 20 m. I told Gordon about the Polish custom – if you are in a nice place and would like to come there again – throw a penny into water (whether it is a lake, a river or a fountain) over your left shoulder. We did it and if we revisit the point in the future that will prove that the method works.

Despite clouds the accuracy of GPS readings was very good – 5 m for my device and 8 ft for Gordon’s WAAS enabled one. At 15:05 we began the return way. Following almost the same route we descended to the lake and along its shore we returned to the car at 16:30. Gordon, many thanks to you for organizing (and re-organizing) the expedition and for your hospitality! As the Welsh say: Diolch yn fawr iawn!

Continued at 53°N 03°W

Visit details:

• Time at the CP: 14:12 (BST) (15:12 CET)
• Distance to the CP: 0 m
• GPS accuracy: 5 m
• GPS altitude: 516 m asl

My track (PLT file) is available here.

Polski

28 maja 2009 --

W ubiegłym roku, podczas krótkiego pobytu w Londynie, spotkałem się z Gordonem Spence i wspólnie odwiedziliśmy trzy z „domowych” przecięć Gordona we wschodniej Anglii. Wniosek po tych miłych i łatwych wizytach był taki, że w następnym roku byłby czas na coś bardziej wymagającego. Gordon, jako najlepszy ekspert od przecięć na Wyspach Brytyjskich, zaproponował punkty 54N 02W i 53N 04W – najciekawsze ze wszystkich położonych poza Szkocją. Już w styczniu 2009 r. wykupiłem lot do Doncaster, a Gordon zajął się opracowaniem trasy i noclegami.

W kwietniu 2009 r. nieoczekiwanie otrzymałem e-mail od linii lotniczej informujący mnie, że lot został przesunięty o jeden dzień wcześniej. Mogłem albo zrezygnować z podróży albo zmienić rezerwacje noclegów. Gordon zapewnił mnie, że uda mu się zmodyfikować pierwotny plan i zachęcił do potwierdzenia zmienionego rozkładu lotów. Tak więc w słoneczny, środowy wieczór 27 maja wyleciałem z Poznania do Doncaster – Sheffield i po przyjemnym, dwugodzinnym locie wylądowałem na lotnisku Robin Hood’a. Tuż przed lądowaniem dowiedzieliśmy się, że Manchester United przegrał 0:2 z Barceloną w finale Ligi Mistrzów.

Gordon (który kibicuje Chelsea, więc porażka MU zbytnio go nie zmartwiła) odebrał mnie z lotniska o 22:45 (BST) i po dwugodzinnej podróży dojechaliśmy do jego domu w Northamptonshire. Następnego ranka Gordon uraczył mnie szkockim śniadaniem: smażonym boczkiem, szkockimi naleśnikami, puddingiem owocowym i „czarnym” (rodzajem naszej kaszanki) oraz ziemniaczanym scone. Zgromadziwszy energię na cały dzień wyruszyliśmy o 8:45 w kierunku Walii.

Optymistyczna prognoza pogody obiecywała słoneczne popołudnie. Drogami A6 i A14 dojechaliśmy do autostrady M6 i skierowaliśmy się w stronę Coventry i Birmingham. Odcinek M6 wokół Birmingham jest zwykle bardzo zatłoczony i aby zmniejszyć tworzące się tam korki zbudowana została nowa autostrada M6 Toll, pierwsza płatna autostrada w Wielkiej Brytanii. W pobliżu Walsall minęliśmy szklany budynek centrum operacyjnego RAC (brytyjskiego automobilklubu) i autostradą M54 skierowaliśmy się w stronę Telford, miasta nowo powstałego po II wojnie światowej (podobnie jak Milton Keynes). Miasto nosi nazwę upamiętniającą Tomasza Telforda, znanego inżyniera budownictwa wodnego i lądowego, budowniczego m. in. kilku mostów nad rzeką Severn – najdłuższą rzeką Wielkiej Brytanii (354 km). My przekroczyliśmy Severn w pobliżu Shrewsbury, gdzie skończyła się dwupasmówka i skierowaliśmy się na północny-zachód drogą A5.

Do Walii (wal. Cymru) wjechaliśmy w pobliżu Ruabon (wal. Rhiwabon) i wszystkie drogowskazy stały się dwujęzyczne. Język walijski (wal. Cymraeg) jest starym językiem celtyckim i nie ma wiele wspólnego ze współczesnym angielskim, nie mówiąc już o językach słowiańskich. Jego charakterystyczną cechą jest wielość spółgłosek (często podwojonych) – są nawet bardzo dziwnie wyglądające nazwy składające się wyłącznie ze spółgłosek – jak np. Cwm Twrch (choć w walijskim litera “w” traktowana jest jako samogłoska!). Dla obcokrajowców walijskie nazwy często wydają się niemożliwe do wymówienia. Jedynym słowem, jakie udało mi się zapamiętać było „araf”, dzięki napisom na drodze „ARAF / SLOW” zalecającym wolną jazdę.

Drogą A5 jechaliśmy przez Llangollen i Corwen w stronę Betws-y-coed. Był to bardzo malowniczy odcinek – trawiaste wzgórza z fragmentami skałek, kamienne budynki i stada owiec. Widzieliśmy również parowy pociąg retro podróżujący z turystami wzdłuż doliny rzeki Dee. Tuż przed Betws-y-coed skręciliśmy na południowy-zachód i wjechaliśmy w krainę łupka. Niewiarygodne ilości materiału skalnego leżały na hałdach po obu stronach drogi. Łupek był wydobywany w Walii od czasów rzymskich, a w XIX w. tutejsze kopalnie i kamieniołomy były największymi na świecie. Używany był głównie do krycia dachów i większość z domów, które widzieliśmy była nim pokryta. Jednak obecnie większość kopalni jest zamknięta, a łupek jest importowany z Chin. Przed Blaenau Ffestiniog minęliśmy Llechwedd Slate Caverns – muzeum łupka i o 12:15 dotarliśmy do niewielkiej wioski Tanygrisiau. Stroma, wąska droga doprowadziła nas do parkingu nieco powyżej osady.

Przebraliśmy się, założyliśmy wełniane czapki, jako że było całkiem chłodno (Gordon z dumą prezentował na swojej znaczek Chelsea) i przygotowaliśmy się do kilkugodzinnej wycieczki. W pobliżu bramy wejściowej spotkaliśmy muzyka, który grał na bębnach ze starych beczek i filmującego jego występ kamerzystę (w pierwszej chwili sądziłem, że to Gordon ich tu zaprosił, by uczcić swoją 150 wizytę na przecięciu).

Po krótkiej pogawędce rozpoczęliśmy podejście. Łupek był wszędzie. Miliony ton. Gordon pokazał mi zrujnowane wejście do dawnej kopalni łupka i pozostałości po kopalnianej kolejce wąskotorowej. Minęliśmy niewielki wodospad, przeszliśmy przez kolejną bramkę, dotarliśmy do jeziora Llyn Cwmorthin i ruszyliśmy wzdłuż jego południowo-zachodniego brzegu. Po prawej stronie ścieżki na długości kilkuset metrów znajdował się płot zbudowany z płytek łupka. Grunt był raczej grząski i wcale nie zanosiło się na słoneczne popołudnie. Wręcz przeciwnie – szara zasłona chmur wisiała nisko nad nami. Minęliśmy ruiny kaplicy i doszliśmy do pozostałości dawnej farmy na drugim końcu jeziora.

Tu ścieżka zaczęła wznosić się. Stosunkowo łagodne podejście prowadziło pomiędzy hałdami łupka i wodospadami, które przypomniały mi podróż do Norwegii sprzed 15 lat. Po kilkuset metrach dotarliśmy na niewielką przełącz, a wkrótce potem weszliśmy na plateau z kilkoma zniszczonymi kamiennymi budynkami.

Widoczność była coraz gorsza – teraz wynosiła zaledwie 50 m. Widzieliśmy pasące się wokół owce, spotkaliśmy również kilku turystów poznających piękno Parku Narodowego Snowdonia pomimo brzydkiej pogody. Koncepcje parku narodowego w Wielkiej Brytanii i w Polsce tym się różnią, że parkach brytyjskich zachowana jest swoboda poruszania się, podczas gdy w polskich można wędrować tylko znakowanymi szlakami.

Po drabinie przeszliśmy przez płot ogradzający pastwisko i dotarliśmy do punktu, w którym musieliśmy opuścić ścieżką. Do punktu przecięcia pozostawało ok. 450 m. Powoli posuwaliśmy się na zachód szukając najlepszej drogi i starając się nie natknąć na skalne zbocze. 300 m, 200 m, 100 m, zero! I dopiero, gdy dotarliśmy na przecięcie zauważyliśmy, że jezioro jest zaledwie kilka metrów dalej – tak gęsta była otaczająca nas chmura. A gdzie te obiecane piękne widoki?

Znajdowaliśmy się nad brzegiem południowego z Llynnau Diffwys – dwóch niewielkich, sąsiadujących jezior (jak wyczytałem z mapy), w odległości zaledwie 17 km od Morza Irlandzkiego (Tremadog Bay), na wysokości ok. 520 m n.p.m. Pogratulowałem Gordonowi jego 150 odwiedzin punktu przecięcia i uczciliśmy jego sukces niewielką buteleczką miodu pitnego. Przygotowałem również świeczki urodzinowe z cyframi „1”, „5” i „0”, ale z uwagi na silny wiatr (nie mówiąc już o zamokniętych zapałkach i zapalniczce bez gazu) nie udało mi się ich zapalić.

Na przecięciu spędziliśmy blisko godzinę, ale nie doczekaliśmy się poprawy widoczności – najdalej było widać na 15 - 20 m. Opowiedziałem Gordonowi o polskim zwyczaju wrzucania do wody monety przez lewe ramię, aby jeszcze raz wrócić w dane miejsce. Zrobiliśmy to, i jeśli ponownie odwiedzimy to przecięcie, będzie to oznaczać, że ta metoda działa.

Pomimo chmur dokładność wskazań GPS-a była bardzo dobra – 5 m na moim i 8 stóp na odbiorniku Gordona z włączonym WAAS. O 15:05 ruszyliśmy w drogę powrotną. Niemal tą samą trasą zeszliśmy do jeziora i wzdłuż brzegu wróciliśmy na parking o 16:30. Gordon, serdeczne podziękowania za organizację (i reorganizację) wyprawy i za Twoją gościnność! Jak mówią Walijczycy: Diolch yn fawr iawn!

In the Snowdonia National Park.