#31: [21-Apr-23]

#29: [28-Aug-19]

#28: [02-Aug-19]

#30: [17-Jun-19]

#27: [24-Sep-15]

#26: [03-Jan-15]

#24: [06-Nov-13]

#23: [02-Sep-12]

#25: [02-Aug-12]

#22: [24-Jul-12]

#21: [20-Aug-11]

#19: [28-Jan-09]

#18: [15-Aug-08]

#17: [18-May-08]

#16: [11-Mar-07]

#15: [14-Oct-06]

#14: [28-Jan-06]

#13: [04-Sep-05]

#12: [17-Jul-05]

#11: [16-May-05]

#10: [05-May-05]

#9: [28-Oct-04]

#8: [13-Aug-04]

#7: [03-Aug-04]

#6: [29-May-04]

#5: [29-May-04]

#4: [25-Apr-04]

#3: [21-Feb-04]

#2: [10-Nov-02]

#1: [11-Jun-00]

Deutsch

Polski

18-Apr-2010 --

3rd confluence out of a trip of 12

Continued from 50°N 7°E

Some 40 km south-west of the 50N 07E confluence is Augusta Treverorum (City of Augustus in the land of the Treveri). Nowadays named Trier, the city claims to be the oldest one in Germany, founded no later than 16 BC. Its landmark is the Porta Nigra (Black Gate) – the largest Roman city gate north of the Alps. Almost two thousand years after the gate had been built it was still open to the public and an armoured Roman centurion invited people to visit the city.

After a short walk to the oldest cathedral in the country (German: Hohe Domkirche St. Peter zu Trier) I returned to the car and proceeded to the west. Soon the German signs on the motorway were replaced with the French ones indicating that I entered the Grand Duchy of Luxembourg. Some 30 km further I arrived in the city of Luxembourg.

One of the headquarters of the European Union welcomed me with surprisingly heavy traffic (as for Sunday afternoon), the lack of parking places and many roadworks in the city centre. The central square Place Guillaume II was crammed with market stalls being prepared for a fête. Fortunately, the neighbouring streets were much less crowded and during a pleasant walk I saw the Grand Ducal Palace (which is the official residence of His Royal Highness Henri), the Chamber of Deputies (with a single woman soldier serving as a guard), the neo-Gothic Cathedral of Notre Dame and the Alzette River valley with the fortifications. The city has a very attractive location, straddling several hills and dropping into 70 m deep gorges.

Past five o’clock I returned to the car and headed north, towards the only confluence point in the country. The road leading out of the city was quite narrow, winding and undulating and I strictly obeyed the speed limit which must have been very frustrating for the drivers behind me. The double white line had finally ended and the impatient drivers could overtake me. The A7 motorway and the N7 national road for Clervaux brought me to Hosingen, where according to the navigation I should have taken a turn towards the west. But the road was marked with a big red sign route barrée (French for road closed). The diversion would extend the journey by at least 20 kilometers and half an hour so I decided to find out how much the road was really closed.

Kilometres were passing by and the road, although narrow and full of potholes, was still passable. After 10 km, not having encountered any serious difficulties, I arrived in Enscherange. An uphill drive took me to a farmhouse on the outskirts of the village. Any further and it was even steeper so I decided that it was not suitable for my car and parked it on the verge of the road. The confluence point was ca. 500 m away.

It was a sunny, quiet and warm (20 °C) late Sunday afternoon. A nice, easy walk among fields took me to the edge of the forest on my left. On my right there was a GSM base station and several meters in front of it I noticed a paved circle surrounded by several wooden posts. In the centre of the circle there was a metal post topped with a ball. Reception of the satellite signal was perfect and the GPS showed that it was the exact confluence spot.

There was also a sundial and an information board that described this place as a Kiischpelter Sonnenkreis and explained in details what the lines of longitude and latitude were, what the global grid was and why this place was so special. That information is also available at the Web Walking am Kiischpelt webpage that mentions our Degree Confluence Project and names the confluence point “The one and only” [in Luxembourg].

I took the usual pictures and checked the time on the sundial. It showed approximately 4.45 pm which was the real local time. To calculate the official time I had to add:

• 1 hour for summer time = 5.45 pm;
• 36 minutes for 9 degrees of longitude between 15°E and 6°E (Central European Time is based on the 15th meridian and each degree of longitude equals 4 minutes) = 6.21 pm;
• and a little correction for 18th April because the sun is not perfectly regular – the correction values were presented on the chart drawn on the board.

As a result I get something like 6.28 pm – what was in perfect accordance with the time displayed on the GPS receiver.

Since that was my first confluence visit in Luxembourg I traditionally provide the narrative in the host country language. Luxembourg has them three, but the only one I know is German. As that was also the final confluence point in Luxembourg I can consider the country completed as the third one after my home Poland and the Czech Republic. It’s no big deal, but anyway, it counts in the statistics. That was also the 20th visit to this confluence point, which makes it the most frequented one of all I visited.

The sun was setting and I had still some kilometres to drive but before I left the confluence I did something more. A week ago ninety-six Poles died in a plane crash near Smolensk, Russia, including President of Poland. Today was the day of a state funeral. A little candle lit at the confluence was to commemorate those who had passed away.

Continued at 50°N 5°E

Visit details:

• Time at the CP: 18:28
• Distance to the CP: 0 m
• GPS accuracy: 5 m
• GPS altitude: 398 m asl
• Temperature: 20 °C

My track (PLT file) is available here.

Deutsch

18-Kwietnia-2010 -- Etwa 40 km südwestlich der 50N 07E Konfluenz befindet sich Augusta Treverorum (Stadt des Augustus im Land der Treverer). Heute genannt Trier, die Stadt beansprucht den Titel der ältesten Stadt Deutschlands, die nicht später als 16 v. Chr. gegründet wurde. Ihr Wahrzeichen ist die Porta Nigra (Schwarzes Tor) – das größte römische Stadttor nördlich der Alpen. Fast 2000 Jahre nachdem das Tor gebaut wurde, ist es immer noch offen für das Publikum, und ein römischer Zenturio lädt die Touristen, um die Stadt zu besuchen ein.

Nach einem kurzen Spaziergang zum ältesten Dom in Deutschland (Hohe Domkirche St. Peter zu Trier) kehrte ich zum Auto zurück und fuhr nach Westen. Bald wichen die deutschen Schilder auf der Autobahn der französischen, was bedeutete, dass ich das Großherzogtum Luxemburg erreicht habe. Nach ca. 30 km kam ich in der Stadt Luxemburg an.

Einer der Hauptsitze von der Europäischen Union begrüßte mich mit überraschend starkem Verkehr (wie für Sonntagnachmittag), dem Mangel an Parkplätzen und vielen Baustellen in der Innenstadt. Der zentrale Platz Place Guillaume II war vollgestopft mit Marktständen, die für ein Fest vorbereitet wurden. Glücklicherweise waren die benachbarten Straßen viel weniger überlaufen und während eines Spaziergangs sah ich das Großherzogliche Palast (das ist die offizielle Residenz Seiner Königlichen Hoheit Henri), Chambre des Députés – die Abgeordnetenkammer (mit einer einzigen Frau-Soldat als Wächter), die neugotische Kathedrale Notre Dame und des Alzette-Tal mit Befestigungen. Die Stadt ist sehr attraktiv gelegen auf vielen gebietsübergreifenden Hügeln, die voneinander durch bis zu 70 m tiefe Schluchten getrennt sind.

Nach 17 Uhr kam ich zum Auto zurück und fuhr nach Norden, in Richtung des einzigen Konfluenz Punktes in dem Land. Der Weg, der aus der Stadt führte, war sehr schmal, kurvig und hügelig und ich beachtete die Geschwindigkeitsbegrenzung ganz streng, was für die Fahrer hinter mir sehr frustrierend sein musste. Die doppelte weiße Linie hatte endlich ein Ende, und die ungeduldigen Fahrer konnten mich überholen. Die Autobahn A7 und die Bundesstraße N7 nach Clervaux brachten mich zu Hosingen, wo ich entsprechend der Navigation eine Wendung nach Westen genommen haben sollte. Aber der Weg war mit einem großen roten Schild route barrée (Französisch für Straße geschlossen) gekennzeichnet. Die Umleitung würde die Reise um mindestens 20 Kilometer und eine halbe Stunde verlängern, deswegen entschied ich mich herauszufinden, wie sehr die Straße wirklich geschlossen war.

Kilometer gingen vorbei und die Straße, obwohl eng und voller Schlaglöcher, war noch passierbar. Nach 10 km, ohne größere Schwierigkeiten, kam ich in Enscherange. Eine Bergfahrt führte mich zu einem Bauernhaus am Rande des Dorfes. Der weitere Weg war noch steiler, so beschloss ich, er sei nicht geeignet für mein Auto und ich parkte es am Straßenrand. Der Konfluenz Punkt war ca. 500 m entfernt.

Es war ein sonniger, ruhiger und warmer (20 °C) später Sonntagnachmittag. Ein schöner, einfacher Spaziergang zwischen den Feldern hat mich an den Rand des Waldes, zu meiner Linken, geführt. Zu meiner Rechten gab es eine GSM-Basisstation und einige Meter vor ihr bemerkte ich einen gepflasterten Kreis von mehreren Holzpfosten umgeben. In der Mitte des Kreises gab es einen Metallpfosten mit einer Kugel gekrönt. Der Empfang der Satellitensignale war perfekt und das GPS zeigte, dass es der exakte Konfluenzpunkt war.

Es gab auch eine Sonnenuhr und eine Informationstafel, dass dieser Ort als Kiischpelter Sonnenkreis beschrieben und erläutert im Detail, was das Gradnetz der Erde ist, was die Längen-und Breitengrade sind und warum dieser Ort so besonders ist. Diese Informationen werden auch auf der Web Walking am Kiischpelt Webseite präsentiert, die unsere Degree Confluence Project erwähnt und den einzigen Konfluenzpunkt in Luxemburg als „The one and only“ bezeichnet.

Ich nahm die üblichen Bilder und überprüfte die Zeit auf der Sonnenuhr. Es zeigte etwa 16.45 Uhr, die die wahre Ortszeit war. Zur Berechnung der offiziellen Zeit hatte ich hinzugefügt:

• 1 Stunde Sommerzeit = 17.45 Uhr;
• 36 Minuten für 9 Längengrade zwischen 15 °E und 6 °E (Mitteleuropäische Zeit ist auf den 15. Meridian bezogen und jeder Längengrad entspricht 4 Minuten) = 18.21;
• und eine kleine Korrektur für 18. April, weil die Sonne nicht perfekt regelmäßig ist – die Korrekturwerte auf der Tafel vorgestellt wurden

Als Ergebnis bekam ich etwas wie 18.28 Uhr – was in perfektem Einklang mit der Zeit auf dem GPS-Empfänger gefunden wurde.

Da es mein erster Konfluenzbesuch in Luxemburg war, lege ich traditionell die Erzählung in der Sprache des Gastlandes an. Luxemburg hat drei davon, aber die einzige, die ich ein bisschen kenne, ist Deutsch. Weil das auch der letzte Konfluenzpunkt in Luxemburg war, kann ich annehmen, dass das Land als das dritte nach meiner Heimat Polen und der Tschechischen Republik gezählt werden darf. Es ist keine große Sache, aber egal, es zählt in der Statistik. Das war auch der 20. Besuch an diesem Konfluenzpunkt, was ihn zu den meist frequentierten von allen, die ich besuchte habe, macht.

Die Sonne ging unter und ich hatte noch einige Kilometer zu fahren, aber bevor ich die Konfluenz verlassen habe, habe ich etwas mehr gemacht. Vor einer Woche starben sechsundneunzig Polen bei einem Flugzeugabsturz in der Nähe von Smolensk, Russland, darunter auch der Präsident von Polen. Heute war der Tag des Staatsbegräbnisses. Eine kleine Kerze wurde am Konfluenzpunkt für diejenigen angezündet, die dort verstorben waren.

Polski

18 kwietnia 2010 -- Około 40 km na południowy-zachód od przecięcia 50N 07E znajduje się Augusta Treverorum (miasto Augusta w ziemi Trewerów). Miasto, pod obecną nazwą Trewir (niem.:Trier) pretenduje do miana najstarszego miasta w Niemczech, założonego nie później niż w 16 r. p.n.e. Jego „znakiem rozpoznawczym” jest Porta Nigra (czarna brama) – największa brama miejska z czasów rzymskich, jaka zachowała się na północ od Alp. Prawie dwa tysiące lat po jej wybudowaniu brama jest nadal otwarta dla przybywających do miasta, a centurion w pełnym rynsztunku zaprasza odwiedzenia miasta.

Po krótkim spacerze do najstarszej w Niemczech katedry (niem. Hohe Domkirche St. Peter zu Trier) wróciłem do samochodu i skierowałem się na zachód. Wkrótce niemieckie znaki na autostradzie ustąpiły miejsca francuskim, co wskazywało, że wjechałem do Wielkiego Księstwa Luksemburga. Po około 30 km dotarłem do miasta Luksemburg.

Jedna z siedzib Unii Europejskiej przywitała mnie zaskakująco dużym natężeniem ruchu (jak na niedzielne popołudnie), brakiem miejsc parkingowych i wieloma robotami drogowymi w centrum miasta. Centralny plac Place Guillaume II był zastawiony straganami przygotowywanymi do jakiegoś jarmarku. Na szczęście okoliczne ulice były znacznie mniej zatłoczone i podczas przyjemnego spaceru mogłem zobaczyć Pałac Wielkich Książąt (który jest oficjalną rezydencją Henryka, wielkiego księcia Luksemburga), Izbę Deputowanych (przed którą w roli gwardii honorowej pełniła służbę jedna żołnierka), neogotycką katedrę Notre Dame i dolinę rzeki Alzette z fortyfikacjami. Miasto ma bardzo atrakcyjne położenie, rozpościerając się na kilku wzgórzach oddzielonych dolinami o głębokości do 70 m.

Po siedemnastej wróciłem do samochodu i udałem się na północ, w kierunku jedynego w tym kraju punktu przecięcia. Droga wyprowadzająca z miasta była dość wąska, kręta i pofałdowany, ściśle więc przestrzegałem ograniczenia prędkości, co musiało być bardzo frustrujące dla kierowców jadących za mną. Podwójna ciągła wreszcie się skończyła i niecierpliwi kierowcy mogli mnie wyprzedzić. Autostrada A7 i droga krajowej N7 w stronę Clervaux doprowadziły mnie do Hosingen, gdzie według nawigacji powinienem skręcić na zachód. Lecz droga oznaczona była wielkim czerwony znakiem route barrée (droga zamknięta). Objazd wydłużyłby podróż o co najmniej 20 km i pół godziny, postanowiłem więc sprawdzić, jak bardzo droga była naprawdę zamknięta.

Kilometry mijały i droga, choć wąska i pełna wybojów, była wciąż przejezdna. Po 10 km, nie napotkawszy żadnych poważnych trudności, dojechałem do Enscherange. Podjazd pod górę doprowadził mnie do domu na obrzeżach wsi. Dalsza droga była stroma i pokryta szutrem, uznałem więc, że nie nadaje się dla mojego samochodu i zaparkowałem go na skraju gospodarstwa. Punkt przecięcia znajdował się w odległości ok. 500 m.

Było słoneczne, ciche i ciepłe (20 °C) niedzielne późne popołudnie. Przyjemny spacer wśród pól doprowadził mnie na skraj rosnącego po lewej stronie lasu. Po mojej prawej stronie znajdowała się stacja bazowa GSM, a kilka metrów przed nią zauważyłem wybrukowane koło otoczone przez kilka drewnianych słupków. W środku koła znajdował się metalowy pręt zwieńczony kulą. Odbiór sygnału satelitarnego był doskonały i GPS pokazał, że jest to dokładnie punkt przecięcia.

W pobliżu znajdował się również zegar słoneczny i tablica informacyjna, opisująca to miejsce jako Kiischpelter Sonnenkreis i szczegółowo wyjaśniająca, czym są południki i równoleżniki, siatka geograficzna i współrzędne i dlaczego to miejsce jest tak wyjątkowe. Informacje te są również dostępne na stronie Web Walking am Kiischpelt, gdzie wzmiankowany jest też nasz Degree Confluence Project, a punkt przecięcia nazwany jest „The one and only” (jeden i jedyny) [w Luksemburgu].

Wykonałem tradycyjne zdjęcia i postanowiłem sprawdzić godzinę na zegarze słonecznym. Wskazywał on około 4:45 po południu, co było rzeczywistym czasem lokalnym. Aby obliczyć czas oficjalny czas urzędowy musiałem dodać:

• 1 godzinę dla czasu letniego = 17:45;
• 36 minut dla 9 stopni długości geograficznej pomiędzy 15 °E i 6 °E (czas środkowoeuropejski oparty jest o piętnasty południk, a każdy stopień długości geograficznej to 4 minuty) = 18:21;
• i niewielka poprawka dla 18 kwietnia, ponieważ słońce nie jest idealnie regularne – wartość korekty można było odczytać z wykresu przedstawionego na tablicy

W rezultacie otrzymałem wynik zbliżony do 18:28 – co było całkowicie zgodne z czasem wyświetlanym na odbiorniku GPS.

Ponieważ była to moja pierwsza wizyta na przecięciu w Luksemburgu tradycyjnie zamieszczam również relację w języku kraju-gospodarza. Luksemburg ma tych języków aż trzy, ale jedynym, który nieco znam jest niemiecki. Ponieważ był to również ostatni punkt przecięcia w Luksemburgu mogę uznać, że kraju ten został w całości „zaliczony”, jako trzeci po Polsce i Czechach. W tym przypadku to nic wielkiego, ale mimo wszystko liczy się to w statystykach. Była to również 20 wizyta na tym przecięciu, co czyni je najczęściej odwiedzanym ze wszystkich, które zdobyłem.

Słońce zachodziło i miałem jeszcze sporo kilometrów do przejechania, ale przed opuszczeniem przecięcia zrobiłem coś jeszcze. Tydzień temu dziewięćdziesiąt sześć osób zginęło w katastrofie lotniczej w pobliżu Smoleńska, wśród nich Prezydent Polski. Dziś odbywała się ceremonia żałobna. Niewielki znicz zapalony na przecięciu miał upamiętnić tych, którzy odeszli.